“Στο πρώτο μου τελικό τουρνουά σάλας”
Η αγωνιστική σεζόν 2022-2023 παρότι δεν ενείχε προσωπικές αγωνιστικές συγκινήσεις, έμελλε να είναι αυτή, στην οποία βούτηξα στα βαθιά του ποδοσφαίρου σάλας καθώς αξιοποίησα αυτές τις ώρες διαφορετικά.
Με διττό τρόπο. Αφενός αφιερώνοντας αρκετό χρόνο και φαιά ουσία ασχολούμενος με τα βασικά προβλήματα του προπονητή σάλας, όπως η αναγνώριση του ρόλου, της κοινωνικής θέσης κ΄ προσφοράς, ουσιαστική απόδοση όλων των νόμιμων ως εργαζόμενου, αλλά και τη συνολική συμπεριφορά που οφείλουμε να έχουμε προς όλες κ΄ όλους. Αυτό όμως είναι μέρος ενός άλλου άρθρου.
Αφετέρου, παρακολουθώντας τηλεοπτικά και περιηγούμενος στο διαδίκτυο και τις γειτονιές της Αττικής, 5Χ5 1ης, 2ης, 4ης κι όποιας κατηγορίας θέτει κανείς με όποια κριτήρια χρησιμοποιεί. Απαλλαγμένος από κάθε αγωνιστικό άγχος, συγκεντρωμένος στο αγώνισμα αυτό καθαυτό.
Από το Φλεβάρη του ‘23 και τη διαδικασία του “Elite Round” του Futsal Champions League, είχα λάβει την απόφαση και είχα στοχεύσει. Φέτος, διότι μπορείς και επειδή δεν θα είναι πάντα εφικτό, θα πας!, μου είπα. Το ‘22 η Uefa είχε άλλαξε συνήθειες και ανέθεσε τη διοργάνωση στη Βαλτική, η οποία ανέκαθεν έχει κλειστά που γεμίζουν για μπάσκετ κι όχι σε κάποια από τις 4 φιναλίστ. 3 Ίβηρες επαγγελματίες και το μαύρο άλογο με την μαύρη εμφάνιση, Anderlecht, που απέκλεισε το φαβορί Barca στην ισοβαθμία (συνθήκη που έως τότε μας είχε πονέσει δις στην Eλλάδα) να εκπροσωπεί τους “φτωχούς ερασιτέχνες” της λοιπής Ευρώπης. Σε κουβέντα με διεθνή στις εξέδρες παιχνιδιού της β’ κατηγορίας, εικάζαμε πού μπορεί να σταλούν οι ομάδες και εξηγούσα πως αποκλείεται να δοθεί η διοργάνωση στην πρωτάρα Μαγιόρκα, διότι το νησί δε φημίζεται για την αθλητική του παιδεία, με εξαίρεση την ιππασία, και πως Μάη μήνα είναι γεμάτο από τουρισμό. Εκείνος είχε άλλο προαίσθημα.. Και δικαιώθηκε.
Την επόμενη της ανάθεσης, έκλεισα διαμονή και μεταφορά, ζόρικες οι τιμές για μισθό ελληνικού κράτους. Τα εισιτήρια του τουρνουά, όταν αποδόθηκαν, 1 μήνα πριν, σε τιμές πιο ελληνικές, φθηνότερα κι από φεστιβάλ κινηματογράφου.
Όλα έτοιμα λοιπόν, κάνε κι ένα πλάνο της 1ης και της ενδιάμεσης ημέρας, εύκολα είναι τα ταξίδια στην Ευρώπη, είσαι έμπειρος πια. Το σχέδιο για την 1η ημέρα περιείχε πρωτίστως παρακολούθηση των προπονήσεων στο κλειστό, το μεγάλο, όχι αυτό της οικοδέσποινας. Η προσπάθεια συνεννόησης με την Ε.Π.Ο για διαπίστευση αποδείχθηκε άκαρπη και μπήκα στο αεροπλάνο με τον αέρα του δικαίου του προπονητή μεν, χωρίς αποδεικτικά δε.
Πρωί Πέμπτης και 10.30 τοπική ήμουν ήδη στο Velòdrom Illes Balears και οι ευγενέστατοι μόνιμοι εργαζόμενοι με οδηγούσαν εντός γηπέδου πιστεύοντας πλήρως τους ισχυρισμούς μου. Ακριβώς όπως στο Alcobendas, στη Jaen, τη Καρταχένα, τη Μούρθια, τη Κόρδοβα, τη Γρανάδα, τη Σεβίλη. Χαρούμενοι και εξυπηρετικοί προς το συμμεσόγειο επισκέπτη. Πρόλαβα την πρόβα άμυνας του απόλυτου αμυντικά Vadillo σε 5ο (η κλήρωση σκληρή για τους οικοδεσπότες), αλλά και για τις επικείμενες κατεβασιές των Leo και Guitta, την επιμονή του Nuno Dias στις λεπτομέρειες εκατοστών και συγχρονισμού στο pick and roll που προτιμά με 5ο, και την επίθεση με Leo και τις απομονώσεις Arthur και Chishkala της Benfica. Τη στιγμή όταν ο εύχαρις δημοσιογράφος της Benfica μου εξηγούσε πως φοβούνται μόνο τη διαιτησία για τον ημιτελικό, η βόρεια και ταγμένη στους νόμους και κανόνες αγγλίδα υπεύθυνη Uefa της διοργάνωσης, απλά και αυστηρά μου διεμήνυε “only authorized can watch the training, your word is not enough”. Ίσως και η επίδειξη της ελληνικής ταυτότητας να της δημιούργησε κάποια περίσσεια σκοτούρα, ενώ ο Alfonso του σταδίου μου έλεγε “amigo, te queda conmigo, voy a explicar la historia de Velodrom por cafe”.
Όλα καλά, περιηγήθηκα με ζέστη και υγρασία Παλαιόχωρας και Σούγιας στην παραλία και το κάστρο της κοσμοπολίτικης Βαλεαρίδας, προσπαθώντας να κατανοήσω έστω μία λέξη από την τοπική διάλεκτο, γνωρίζοντας ισπανικά, όχι όμως γαλλικά. Η τοπική κοινωνία πιο κοντά σε τοπική κυκλαδίτικη μου φάνηκε πάντως.., με αρκετά ακριβότερα κι επουδενί γευστικότερα εδέσματα. Η τάπα της Παρασκευής με την μπαρίστα του σταδίου πριν τον πρώτο ημιτελικό μου έλυσε αρκετές κοινωνικές κι ιστορικές απορίες.
Στα δικά μας, το αγωνιστικό επίπεδο ήταν απολαυστικό. Ακόμη και “οι ερασιτέχνες της βέλγικης” παρέδωσαν μαθήματα ομάδας, ακόμη κι αν δέχθηκαν γρήγορα τα γκολ της απειρίας τους και των προηγμένων στατικών της Sporting. Ήταν ομάδα με Α κι αρχηγό τον 38χρονο Grello που έπαιζε στύβοντας πέτρες. Η Sporting χρησιμοποιώντας 11 παίκτες φαινόταν να έπαιξε στο 50%. Στην αναμονή για το δεύτερο και μεγάλο παιχνίδι, παρακολούθησα μεθυσμένους Bέλγους να τραγουδούν και πορτογάλους της Sporting να χαλαρώνουν. Ο διπλανός μου, David, από τη Λισαβώνα και με φανέλα Arthur, μου έλεγε πως η Benfica είναι φορμαρισμένη και την πιστεύει για πρωταθλήτρια. Σε περίπτωση ήττας στον ημιτελικό θα υποστηρίξει Sporting πάντως. Οι στοχεύσεις κι οι αντιθέσεις ανάμεσα σε Palma και Benfica απέδωσαν έναν εκπληκτικό ημιτελικό, γάτα-ποντίκι, αλλά η πιο μεγάλη γάτα αποδείχθηκε ο αγαπημένος Toni του νησιού, που έπαιξε με το μυαλό του Arthur, του Jacare και των λοιπών θηρίων, αφήνοντας νηφάλιο μόνο τον Afonso που μάταια προσπαθούσε να τους ηρεμήσει παρέα με τον αρκετά μεσόγειο Ρώσο Chishkala. Στο αδιανόητο φινάλε, το γήπεδο σιώπησε, ο David όμως μου ψέλλισε απογοητευμένος “no esta permitido” για την οβίδα του Arthur. Τσακωμένοι με τα αγγλικά κι οι πορτογάλοι.
Γεμάτος από το σπορ, χάρισα ένα Σάββατο χαλάρωσης στον εαυτό μου με βουτιά στις τοπικές calas, τα δικά μας “βραχάκια”, που ήταν γεμάτα από ΗΠΑ, Γαλλία και Αγγλία. Είμαστε καλομαθημένοι στο “Γκρέθια”.
Η Κυριακή γιορτή ήταν μόνο για τους οπαδούς της Sporting, η οποία απολαμβάνει τουλάχιστον 400 πιστούς φούτσαλ, χουλιγκάνων απόντων. Η τοπική κοινωνία μόνο στα πανηγύρια ήταν παρούσα και φάνηκε πως δε γνωρίζει ούτε τους κανόνες. Εάν προσέξει κανείς, και το στάδιο του όνθε, μισο-άδειο είναι κυρίως. Ο μικρός τελικός έμοιαζε αγγαρεία για την Βenfica και ευκαιρία για την Anderlecht, κάτι σαν φιλικό μεταξύ μεγάλου και μικρού. Ο τελικός όμως, μου θύμισε τον τελικό της Ευρωλίγκας του 2007, ένα σεμινάριο προπονητικής ανάμεσα σε δύο κορυφαίους που αξιοποιούν τα πλεονεκτήματα των παικτών τους στο μέγιστο. Απολαυστική η Sporting των 10 ισάξιων, που όμως “έφτυνε αίμα” για να έχει ξεκάθαρη ευκαιρία απέναντι στην καλύτερη άμυνα των τελευταίων ετών και τον εκπληκτικό Luan. Το παρατεταμένο τέλος του τελικού δε γινόταν πιο αγωνιώδες και παρότι οι διαιτητές είχαν διαφορετική άποψη από ό,τι βλέπαμε στο βίντεο της εξέτασης φάσης, η Sporting ένιωθε πως δικαιούτο τη νίκη και την κυνήγησε περισσότερο στην παράταση, όπου πάλι το μισό γήπεδο, αυτό με την φουτσαλική παιδεία περίμενε μία διαφορετική απόφαση. Στα πέναλτι, ο MVP Luan με μία τοποθέτηση απέναντι στο 1ο κι αγχωμένο του Pany καθόρισε το αποτέλεσμα μεταξύ δύο ομάδων, από τις οποίες δεν ξεχώριζε ούτε χιλιοστό ποιά ήταν αποφασιστικότερη και πιο αποφασισμένη.
Το μόνο στο οποίο με βρίσκει σύμφωνο το ισπανικό κοινό, που αγνόησε παντελώς τα παιχνίδια δίχως Palma, ήταν το καθολικό χειροκρότημα προς τον Toni, που δήλωσε πως δεν έβλεπε τα πέναλτι και πως ο Nuno Dias είναι ο καλύτερος προπονητής. Θα μπορούσα να βλέπω προπονήσεις της Sporting χωρίς να ξαναπροπονήσω του είπα από κοντά μετά την απονομή, κι όταν συμπλήρωσα “Sokolov didnt faoul”, ξίνισε απογοητευμένος. “Άλλο επίπεδο εδώ μικρέ”, θα είπε από μέσα του.
Η διοργάνωση, την οποία διηύθυναν Άγγλοι, είχε έλλειψη μόνο σε εγχώριο κοινό του φούτσαλ, σα να παρακολουθούμε F4 βόλεϊ στο OAKA χωρίς οργανωμένους.
Εκτός της καταπληκτικής εμπειρίας, κρατάω την ασύγκριτη εικόνα της αγκαλιάς του Erick στην μπάλα, την οποία πήρε μαζί του κι όχι κάποιος νικητής. Καθόταν στον πάγκο μαζί της ακόμη κι όταν είχαν αποχωρήσει όλοι, σαν να τη φλέρταρε και να της έταζε για του χρόνου. Αυτός μοιάζει να αγαπά το αγώνισμα περισσότερο από τον εαυτό του.
Η μελαγχολία των 5 επιπέδων διαφοράς από την ελλαδική πραγματικότητα σε όλους του τομείς αφήνει μεγαλύτερη μελαγχολία από αυτή της επιστροφής. Όσα δεν έγραψα, τα έχω πάρει μαζί μου. Εις το επανιδείν!
