Χθες, μετά την ισοπαλία της Inter Movistar με την Valdepenas, ολοκληρώθηκε το κορυφαίο, από όλες τις απόψεις, πρωτάθλημα futsal στον κόσμο. Η ιστορία έγραψε πως οι μαδριλένοι στέφθηκαν πρωταθλητές για 14η φορά στην ιστορία τους και η “άγνωστη” Valdepenas με σταθερά βήματα προόδου τα τελευταία 3 χρόνια έκανε δυνατό μπάσιμο στις υψηλές θέσεις του πρωταθλήματος, απειλώντας να σπάσει το κατεστημένο της πρώτης τριάδας (Inter, Barca, Murcia), όπως είχε διαμορφωθεί τα τελευταία 20 χρόνια.
Οι Ισπανοί που αγαπούν τον αθλητισμό όσο λίγοι και με τα προβλήματα που αντιμετώπισαν τον τελευταίο καιρό με τον κορονοϊό κατάφεραν να ξεπεράσουν μια δύσκολη ομολογουμένως δοκιμασία και να ολοκληρώσουν το πρωτάθλημά τους. Ευτυχώς για αυτούς, ευτυχώς για εμάς, ευτυχώς για το άθλημα. Παρόλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει τις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν, τις αλλαγές “ανάγκης” και τ0 παρασκήνιο και την επόμενη μέρα όπως μπορούμε να την φανταστούμε από τα δεδομένα που έχουμε αυτή τη στιγμή.
1. Επανέναρξη πρωταθλήματος
Η Ισπανία είναι μεταξύ των χωρών που έχουν πληγεί περισσότερο από την πανδημία, με περισσότερους από 28.000 νεκρούς. Τα επιβεβαιωμένα κρούσματα κοντεύουν τις 250.000 και η κατάσταση για αρκετό καιρό ήταν ανεξέλεγκτη με την κυβέρνηση να εφαρμόζει αυστηρότατα περιοριστικά μέτρα και σχεδόν ολική καραντίνα για 3 περίπου μήνες, με τα μέτρα να χαλαρώνουν μόλις πριν 10 ημέρες. Ο πρωθυπουργός Σάντσεθ έχει αναδείξει τον κορονοϊό ως τη σημαντικότερη κρίση στην σύγχρονη ιστορία της χώρας και σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να συγκρίνουμε την κατάσταση που επικράτησε εκεί σε σχέση με την Ελλάδα που τα ποσοστά ήταν πολύ χαμηλότερα και η ψυχολογία καλύτερη.
Οι υπεύθυνοι της διοργάνωσης του πρωταθλήματος πήραν μια γεναία απόφαση με την οποία συμφώνησαν όλες οι ομάδες. Αυτή ήταν να διακόψουν την κανονική διάρκεια, να ορίσουν ως τελική την υπάρχουσα βαθμολογία και ο πρωταθλητής να προκύψει μετά απο μονά νοκ άουτ παιχνίδια. Όλα αυτά τα ματς έγιναν σε διάρκεια μόλις μίας εβδομάδας και οι 8 ομάδες που έλαβαν μέρος ταξίδεψαν στην Μάλαγα όπου και πραγματοποιήθηκαν όλοι οι αγώνες και οι προπονήσεις. Το γήπεδο Martin Carpena εξασφάλισε όλες τις απαραιτητές υγειονομικές συνθήκες για να μπορέσει να οργανωθεί μια τόσο απαιτητική διοργάνωση και όπως φαίνεται όλα πήγαν κατ’ ευχήν.
Κάποιοι θα πουν πως είναι υπερβολικό να θέτεις σε κίνδυνο την υγεία όλων των συμμετεχόντων για να ολοκληρώσεις μια αθλητική διοργάνωση η οποία από την άλλη είναι 100% επαγγελματική, με συμβόλαια παιχτών να τρέχουν, εμπορικές συμφωνίες να κρέμονται από μια κλωστή και δικαιώματα εταιρειών που δεν σηκώνουν “μύγα στο σπαθί” τους και οι διαθέσεις τους κρίνουν τη βιωσιμότητα του αθλήματος ακόμα και στο top επίπεδο της Ισπανίας.
Η απορία που θα γεννηθεί σε πολλούς είναι αν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε και εμείς το πρωτάθλημα μας. Αν κρίνουμε από την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμη στην χώρα μας, τιποτά δεν θυμίζει πλέον την “μαύρη εποχή” της καραντίνας. Ο κόσμος κυκλοφορεί κανονικά, τα νέα κρούσματα στην Αθήνα κυμαίνονται από 0 εως 1 τη μέρα, τα μαγαζιά και οι υπηρεσίες έχουν ανοίξει με μικρούς αλλά σημαντικούς περιορισμούς και το πιο σημαντικό είναι πως οι αθλητικοί χώροι λειτουργούν ξανά μετά την μεγάλη διακοπή έστω και με ειδικές ρυθμίσεις λειτουργίας.
“Είναι όμως αυτό αρκετό;” θα αναρωτηθεί κάποιος άλλος. Μάλλον όχι, μόνο αν με κάποιο μαγικό τρόπο πριν 2 μήνες γνωρίζαμε πως θα είναι η κατάσταση σήμερα, τότε αντί για την διακοπή ίσως ακούγαμε οτι η 30η Ιουνίου να ήταν ιδανική για να οριστεί και ο δικός μας μεγάλος τελικός του πρωταθλήματος. Άλλωστε οι Ισπανοί το ήξεραν; Σίγουρα όχι αλλά η διάθεσή τους ήταν να μην σταματήσει η δράση, το πλανό σχεδιάστηκε, δρομολογήθηκε και με την πρώτη αναποδιά υπήρχε το plan B που θα ήταν η οριστική διακοπή του.
Καμία σύγκριση δεν μπορεί να γίνει μεταξύ των δύο πρωταθλημάτων οργανωτικά, οι αποστάσεις είναι χαώδης και αυτό είναι εύκολο να το διακρίνει κάποιος που δεν έχει αρκετή εμπειρία. Βλέποντας όμως τα play off σε μία χώρα με πάρα πολύ σημαντικά προβλήματα μετά την πανδημία, πολυ λιγότερο ευέλικτη σε σχέση με μικρότερα πρωταθήματα αλλά με το βάρος ευθύνης απέναντι στο Άθλημα και φυσικά την αδιαμφισβήτητη διάθεση να μην διακοπεί, και παράλληλα να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις, δεν γίνεται να μην σε βάζει σε προβληματισμούς.
Δείτε εδώ τι αποφάσισαν τα σημαντικότερα πρωταθλήματα futsal στην Ευρώπη για τη επαναφορά στη δράση.
2. Πλεονέκτημα στον τελικό
Όπως προαναφέρθηκε, η διακοπή βρήκε την Primera Division του LNFS να έχει μόλις ολοκληρώσει την 23η αγωνιστική και 7 ακόμα να απομένουν για να λήξει η κανονική διάρκεια. Η βαθμολογία επικυρώθηκε και η τελική κατάταξη βρήκε πρώτη την Inter Movistar με 2 βαθμούς διαφορά από την Barca και με μπόλικα ντέρμπι να απομένουν ακόμα, μεταξύ αυτών και το Inter – Barca.
Όπως φαινόταν εξ’ αρχής το συνηθισμένο format των play off σε σειρά νικών και με πλεονέκτημα έδρας στον ισχυρότερο βάσει κατάταξης δεν θα μπορούσε να τρέξει φέτος, όχι απαραίτητα λόγω χρόνου καθώς η UEFA έδωσε παρατάσεις σε όσες ομοσπονδίες ήθελαν να αναδείξουν πρωταθλητες αλλά περισσότερο για να γίνει πιο ευέλικτο το πλάνο και πάντα με γνώμονα την υγεία όλων όσων θα συμμετείχαν. Γιαυτό λοιπόν και η πρόταση των mini-play off με μονά παιχνίδια σε κάθε γύρο και με avantage ισοπαλίας αντί για avantage έδρας, κρίθηκε το πιο κατάλληλο.
Σωστή σκέψη αν κρίνουμε ότι οι αθλητές που ξεκίνησαν από τους προημιτελικούς και θα έφταναν ως τον τελικό θα είχαν ματς “φωτιά” κάθε 2 ημέρες με τον κίνδυνο των τραυματισμών αλλά και της υποβάθμιση του θεάματος να είναι πιθανός. Επίσης όλοι μπορούν να καταλάβουν ότι τα ματς αυτά δεν έχουν γυρισμό και η πιθανότητα έκπληξης είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι στο κλασσικό format. Και όπως φάνηκε αυτή η αναγκαστική αλλαγή λειτούργησε με το καλημέρα! Στον 3ο προημιτελικό μεταξύ Valdepenas και Οsasuna η πρόκριση κρίθηκε στο avantage ισοπαλίας που είχαν οι μετέπειτα φιναλίστ και γυρνώντας το εις βάρος τους 0-4 στα τελευταία 5′.
Στον μεγάλο τελικό της Τρίτης η Inter Μοvistar ήταν αυτή που χαμογέλασε καθώς με το σκορ στο 3-1 μέχρι το 28′ ήξερε ότι έπρεπε να δεχτεί 3 γκολ για να χάσει το τρόπαιο. Οι παίχτες της Vladepenas εφεράν το ματς στα ίσα στο 39′ αλλά έμειναν με την την πίκρα. Ο τίτλος για αυτούς χάθηκε χωρίς να χάσουν! Ακόμα και το αποτέλεσμα στο μεταξύ τους παιχνίδι στην κανονική διάρκεια ήταν ισόπαλο 1-1! Άντε να τους παρηγορήσεις. Δίκαιο ή άδικο; O καθένας μπορεί να κρίνει όπως νομίζει, οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές ίσως είναι πιο συνειδητοποιημένοι και σίγουρα δεν μπορεί να πει κανείς τους οτί ο τίτλος δεν κρίθηκε στο γήπεδο, ακόμα και με αυτό το “μισό-μηδέν” δώρο που έκρινε το αποτέλεσμα.
3. LNFS vs. RFEF
Τα τελευταία χρόνια στην Ισπανία έχει ανοίξει μια συζήτηση η οποία έχει να κάνει με την διοργανώτρια αρχή και την εμπορική εκμετάλλευση του πρωταθλήματος της πρώτης και της δεύτερης κατηγορίας καθώς επισής και της πρώτης κατηγορίας στο γυναικείο πρωτάθλημα. Η Real Federation Espanola De Futbol (RFEF) με αφορμή μια διάταξη του 2015 που έδινε το ελέυθερο στην LaLiga να εκμεταλλεύεται αποκλειστικά και πλήρως τα πρωταθλήματα για τα οποία είχε κάνει συμφωνία, αφήνοντας όλα τα υπόλοιπα στην κεντρική ομοσπονδία, βρήκε την ευκαιρία και τον χώρο να διεκδικήσει νομικά τα όποια δικαιώματα είχε στα πρωταθλήματα του futsal που μέχρι εκείνη τη στιγμή διεξάγονταν από την Liga National De Futbol Sala (LNFS), μια Ένωση που στήριξε το άθλημα από τα πρώτα του βήματα και σε όλες τις οικονομικές δυσκολίες που πέρασε για να φτάσει στο σημείο που βρίσκεται αυτή τη στιγμή.
Βλέποντας το “χαρτί” της RFEF να είναι δυνατό, η LNFS προβάλει αντίσταση στην βίαιη αρπαγή των διοργανώσεών της με τη σημαία των πολυετών εμπορικών συμφωνιών που έχει χτίσει για το μέλλον των πρωταθλημάτων. Όταν έχεις επισυνάψει συμφωνίες με συνεργάτες και χορηγούς για μερικά χρόνια ακόμα υπάρχει και οικονομικό αλλά και νομικό θέμα και η LNFS δεν φαίνεται διατεθειμένη να συμβιβαστεί ευκολά καθώς την στηρίζουν οι συνεργάτες της και προτείνει μια μορφή συνεκμετάλλευσης των πρωταθλημάτων από τις δυο πλευρές, ζητώντας έμμεσα από την RFEF να βάλει την ομπρέλα της που θα δώσει υψηλότερο κύρος και η ίδια να βάλει την τεχνογνωσία και την εμπειρία δεκαετιών.
Για πρώτη φορά λοιπόν, τα “βασιλικά” κόκκινα μπάνερ της RFEF πήραν τη θέση των γαλάζιων της LNFS που είχαμε συνηθίσει τόσα χρόνια και μένει να δούμε τι επιφυλάσει η επόμενη μέρα για το ισπανικό futsal μετά από αυτή την αλλαγή.
4. Ricardinho
Για πολλούς ο GOAT του futsal. Για άλλους ένας κοντός τρελός. Για όλους όμως ο Ricardinho είναι ένας μοναδικός παίχτης που με τα κατορθώματά του έχει καταφέρει να φτάσει στην κορυφή πολλές φορές ομαδικά και ατομικά με πολλούς σημαντικούς τίτλους. Αυτό που κάποιοι ίσως να μην έχουν σκεφτεί είναι ότι χωρίς τον Rica το άθλημα δεν θα ήταν το ίδιο με τώρα. Ο Πορτογάλος μάγος είναι κινητή διαφήμιση του αθλήματος, οι χορηγοί τον παρακαλάνε, οι ομάδες τον γλυκοκοιτάζουν, τα εξωφρενικά του γκολ κάνουν τον γύρο του κόσμου και όλο και περισσότερος κόσμος μαθαίνει με αυτόν τον τρόπο το futsal.
Πλέον στα 34 χρόνια του και μετά απο 7 χρόνια στην Inter Movistar, με 6 Πρωταθλήματα Ισπανίας και 2 Champions League, αποφασίζει να εμπιστευτεί το πλάνο της γαλλικής ACCS Futsal Club και να υπογράψει ίσως το μεγαλύτερο συμβόλαιο της καριέρας του για να μετακομίσει στο Παρίσι μαζί με τον αρχηγό Ortiz, τον φίλο του Humberto και τον πρώην προπονητή του Velasco. Η επένδυση της γαλλικής ομάδας είναι τεράστια για τα δεδομένα του αθλήματος στην χώρα αλλά μέσα από αυτή στοχεύουν η ανάπτυξη να είναι ραγδαία από τον πρώτο κιόλας χρόνο. Κανείς δεν αμφισβητεί πως αν πεισμώσει ο “Rica” μπορεί να σηκώσει μόνος του όλους του τίτλους που διεκδικεί. Αυτό που μόλις διαβάσατε είναι μια υπερβολή αλλά αν κάποιος θα μπορούσε να την κάνει σίγουρα θα τον έλεγαν Ricardo Filipe da Silva Braga!
Τον τελευταίο καιρό και ενώ οι φήμες για την μετακίνησή του στην πόλη του φωτός αυξάνονταν από το περασμένο καλοκαίρι κιόλας, φαίνεται να υπήρξε δυσαρέσκεια από την διοίκηση της ομάδας του. Για αρκετό καιρό ο πορτογάλος σουπερ σταρ ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς και τα μέτρα για τον κορονοιό τον άφησαν πολύ πίσω στην αποκατάστασή του. Χαρακτηριστική βέβαια ήταν και η απάντησή του κάτω από σχόλιο φίλου του στο Instagram οπού ο ίδιος φανέρωσε ότι οι δύο πλευρές δεν έχουν ούτε τυπική επαφή πλέον. “Αυτό το τέλος μού αξίζει;” φαίνεται να αναρωτιέται.
Χθές όσοι παρακολούθησαν τον μεγάλο τελικό της Ισπανίας θα παρατήρησαν πως ο Ricardinho, εκτός του μηδενικού χρόνου συμμετοχής στα 3 ματς της εβδομάδας, δεν έκανε καν τον κόπο, ως όφειλε, να πλησιάσει τους συμπαίκτες του κατά την διάρκεια των time out, την ώρα δηλαδή που ο προπονητής έχει 1 καθαρό λεπτό να εξηγήσει στους παίχτες του τι δεν πάει καλά και τι πρέπει να διορθώσουν για να πετύχουν τον στόχο τους, που εκείνη την ώρα ήταν το Πρωτάθλημα Ισπανίας. Στενάχωρο στα μάτια πολλών, ένας παίχτης που έχει αποδειχθεί νικητής σε όλα τα γήπεδα που αγωνίστηκε να μην κάνει το ελάχιστο που οφείλει, δηλαδή να φαίνεται τυπικός μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του συμβολαίου του.
Κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά τι μπορεί να έχει συμβεί αλλά όταν είσαι παίχτης-σύμβολο, όταν έχεις κερδίσει τα πάντα, όταν δεν έχεις ανάγκη να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν αφήνεις πίσω όλα όσα έχουν γίνει και για 40′ δίνεις τη δική σου μάχη έτσι ώστε όλοι οι συμπαίκτες σου να πανηγυρίζουν με τη κόρνα της λήξης. Εκτός αν ο ίδιος πήρε λιγο περισσότερο σοβαρά υπόψην του τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης.