Με την πρόσφατη ανάδειξη του νεου ΔΣ της ΠΕΠΣΣ, γεννιούνται στον κόσμο της σάλας και οι ελπίδες για κάτι νέο στον χώρο μας. Τα νέα πρόσωπα που πήραν ρόλο στο ΔΣ αλλα και οι αυξημένες αρμοδιότητες των πιο μπαρουτοκαπνισμένων μελών, αναθέτουν σοβαρές ευθύνες που πλέον δεν παίρνουν αναβολή.
Η σάλα περιμένει με υπομονή εδώ και καιρό την ανάπτυξη, ο κόσμος έχει ανάγκη να δει ένα πλάνο με μέλλον και να σταματήσει η φαγωμάρα και η μιζέρια. Για πολλούς αυτή η διοίκηση θα είναι αυτή που ή θα μεγαλώσει τη σάλα ή θα την αφήσει να πέσει σε ανυποληψία. Δεδομένης της έλευσης των ΠΑΕ στο εγγύς μέλλον, αλλά και με μια ήδη βελτιωμένη εικόνα σε κάποιους τομείς από την προηγούμενη διοίκηση, είναι η κρίσιμη στιγμή να χτιστούν στεγανά.
Σίγουρα, τα πιο βασικά προβλήματα παραμένουν άλυτα, και η νέα ΠΕΠΣΣ καλείται τώρα να δώσει άμεσες λύσεις, όραμα, και επιτέλους ελπίδα ότι οι κόποι τόσων ετών θα αποδώσουν καρπούς, έστω κι αν το πλάνο προχωρήσει βήμα βήμα.
Ποιες, λοιπόν, είναι οι καυτές “πατάτες” της διοίκησης Αυλωνίτη;
Πόσο εφικτό είναι να δοθούν λύσεις εκεί που οι προηγούμενοι αδυνατούσαν;
Ας τα πάρουμε με τη σειρά, κι ας αναλογιστούμε αν ξέρουμε καν ποια είναι αυτά τα βήματα για ανάπτυξη. Ακούμε συχνά δηλώσεις τύπου:
Πολλοί να λένε για χορηγούς και δημοσιότητα. Με τι προιον; Είμαστε έτοιμοι να το στηρίξουμε αν μας ζητηθεί;
Η σάλα δεν έχει οργάνωση και προγραμματισμό. Με τι κονδύλια να γίνει αυτό κι από πού θα προέλθουν;
Η σάλα διέπεται από μικροσυμφέροντα. Εις βάρος ποιου τελικά και ποιος αντίστοιχα προσπαθεί να θωρακίσει την σάλα σαν σύνολο και όχι μόνο το καβούκι του;
Μήπως πρέπει να πρώτα να κρίνουμε ποιες είναι οι προτεραιότητες και ποια τα σημεία κλειδιά για ανάπτυξη, πριν αποφασίσουμε με τι θα ασχοληθούμε πρώτιστα; Σίγουρα τα καυτά θέματα που απασχολούν σύσσωμη την σάλα αυτή την στιγμή είναι τα εξής 3:
Ζήτημα 1: Τα γήπεδα. Άθλημα σάλας χωρίς κλειστά γυμναστήρια δεν νοείται για αγώνες αλλά και προπονήσεις (ανδρών και υποδομών). Για να λυθεί αυτό πρέπει πρώτα να υπάρχει ετήσιο πρόγραμμα, αγωνιστικών υποχρεώσεων αλλά και προπονήσεων από τις ίδιες τις ομάδες, όταν προσεγγίσουν τις διοικήσεις των γηπέδων.
Ζήτημα 2: Η διαιτησία. Το επίπεδο είναι χαμηλό, και πρέπει να διορθωθούν η επιμόρφωση και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες οι άρχοντες των αγώνων προετοιμάζονται. Σε όλες τις κατηγορίες υπάρχουν ανισορροπίες και επηρεάζονται αποτελέσματα.
Ζήτημα 3: Η πανελλήνια συμμετοχή ομάδων. Είσοδος ομάδων απ’ όλη την Ελλάδα σε όλες τις κατηγορίες και παράλληλη προβολή του αθλήματος.
Για να επιλυθούν όλα αυτά χρειάζονται φυσικά μια σειρά από κινήσεις προπαρασκευαστικές και οργανωτικές, που θα βάλουν δομή, αρμοδιότητες, και πρόγραμμα για να υπάρξει ένα πλάνο δράσης. Μόνο τότε θα είναι εφικτό να λυθούν με υπομονή και σχέδιο. Αυτά πρέπει να ξεκινήσουν τώρα, και όχι στο τέλος της χρονιάς, όπου η επόμενη σεζόν θα είναι προ των πυλών. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλα, όπως η ασφάλεια των παικτών, η ενίσχυση της Εθνικής ομάδας για να προετοιμάζεται άρτια, η προβολή του αθλήματος και άλλα. Αλλά χρειάζεται ένα ξεκίνημα από την δομή και τα βασικά.
Εφόσον η σάλα λύσει καίρια (και όχι προσωρινά) αυτά τα τρία ζητήματα, σίγουρα θα πνέει νέος άνεμος με μόνιμες και οριστικές λύσεις που θα επιτρέψουν εμπορική αξιοποίηση και θα βάλουν στον αθλητικό χάρτη της χώρας μας το futsal. Ίσως είναι καιρός να συσπειρωθούν όλοι και να βάλουν ένα χεράκι (όπως μπορούν) για να γίνουν και συνυπεύθυνοι στη πορεία της σάλας για τα επόμενα 4 χρόνια. Άλλωστε κανείς δεν περισσεύει. Ίσως πάλι απλά πρέπει να αφήσουμε την διοίκηση να δουλέψει χωρίς λόγια, αλλά με πράξεις, ασκώντας καλοπροαίρετη κριτική για να δούμε επιτέλους το futsal στην θέση που του αναλογεί.