Ο Χαράλαμπος Συντζανάκης είναι ένας απο τους πολύτιμους συνδετικούς κρίκους του νησιού της Σαλαμίνας με το Futsal στην χώρα μας. Με προυπηρεσία σαν παίκτης και τώρα σαν προπονητής του Γυμναστικού, έχει ζήσει τo’ παρελθόν αλλά και το παρόν της σαλας, και μας μίλησε για όσα εχει δει κι ακούσει, αλλά και όσα ονειρευεται!
Πες μας κάποια ιστορικά στοιχεία, από που ξεκίνησες την μπάλα, ποτέ ασχολήθηκες με την Σάλα, σε ποιες ομάδες αγωνίστηκες;
Όσο και αν σας φανεί παράξενο ,το πρώτο άθλημα με το οποίο ασχολήθηκα ήταν το χάντμπολ στην ομάδα του Τελαμώνα Σαλαμίνας. Εκεί λοιπόν και στην ηλικία των 22 χρονών ,είχαμε μαζευτεί σε μια προπόνηση στο κλειστό γυμναστήριο Σαλαμίνας και ο τότε προπονητής μας έβαλε να παίξουμε ποδόσφαιρο σαν μια άσκηση προθέρμανσης. Στην εξέδρα λοιπόν ήταν ο μετέπειτα προπονητής μου στο ποδόσφαιρο σάλας ο Νίκος ο Πετρίτσης ,ο οποίος μετά το τέλος της δικής μου προπόνησης στο χάντμπολ και αφού είδε ότι είχα πολύ καλή αίσθηση της μπάλας και με τα ποδιά και μάλιστα στην θέση του λίμπερο μου πρότεινε να δοκιμάσω στην ομάδα του Γυμναστικού Συλλόγου Σαλαμίνας στο ποδόσφαιρο σάλας κάτι το οποίο έκανα και φυσικά ποτέ δεν το μετάνιωσα. Με την ομάδα του ΓΣΣ πήρα μέρος και στο πρωτάθλημα της Α’ αλλά και της Β’ εθνικής από το 1999-2006, έτος στο οποίο είχα έναν σοβαρό τραυματισμό που με οδήγησε να σταματήσω την μπάλα. Παράμεινα όμως κοντά στην ομάδα έστω και σαν φίλαθλος .Ευτυχώς σε αυτά τα χρόνια πρόλαβα να κάνω καλούς φίλους ,τους οποίους σήμερα βλέπω ακόμα να ασχολούνται από άλλα πόστα στο ίδιο άθλημα κάτι το οποίο με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Χαράλαμπε μετά από 20 χρόνια, τι έχεις να θυμάσαι και πως σου φαίνεται η εξέλιξη από τότε;
Αυτό που πάντα θυμάμαι είναι μιλώντας για την ομάδα μου ότι πάντα προσπαθεί να είναι ανταγωνιστική στο πρωτάθλημα στηριζόμενη αποκλειστικά σε δικά της παιδιά και γενικότερα για το άθλημα ότι η πολύ γρήγορη εναλλαγή των συναισθημάτων λόγω της φύσης του παιχνιδιού ,πάντα σε κρατά σε αγωνία και σου επιφυλάσσει το αναπάντεχο. Και όπως πάντα έλεγα το λάθος στην σάλα δεν συγχωρείται. Bέβαια δεν μπορώ να ξεχάσω τα παιχνίδια με ομάδες όπως ο Δίας Ηλιούπολης, ο Πλάτων και άλλες μεγάλες ομάδες του παρελθόντος.
Οι σημαντικότερες διαφορές του τότε με το τώρα είναι οι ύπαρξη των ακαδημιών των συλλογών που αποτελούν και τον πυρήνα πολλών ομάδων ,όπως και η βελτίωση του τρόπου παιχνιδιού των ομάδων που οφείλεται στην όλο και περισσότερη και καλύτερη επιμόρφωση προπονητών και μέσω αυτών των ποδοσφαιριστών. Μια άλλη μεγάλη διαφορά είναι τα γήπεδα τα οποία παρόλο που δεν είναι όλα κατάλληλα για το άθλημα του ποδοσφαίρου σάλας, είτε λόγω διαστάσεων είτε λόγω ποιότητας αγωνιστικού χώρου ,είναι κλειστά γυμναστήρια ειδικά στην Α εθνική, κάτι το οποίο ανεβάζει το επίπεδο του τρόπου παιχνιδιού σε σχέση με τα παλαιοτέρα ανοιχτά γήπεδα 5χ5. Άλλη μια μεγάλη διαφορά είναι η ύπαρξη του διαδικτύου με αποτέλεσμα κάθε παίκτης ή προπονητής να μπορεί να παρακολουθήσει ολόκληρους αγώνες του εξωτερικού που το άθλημα είναι πολύ ανεπτυγμένο σε αρκετές χώρες και από εκεί να χρησιμοποιήσει ίσως αρκετά στοιχεία για το παιχνίδι της ομάδας του.
Ήσουν ένας από τους λίγους ανθρώπους που πέρασαν από την ιδιότητα του παίκτη σε αυτήν του προπονητή, τι πιστεύεις ότι σε κράτησε κοντά στον χώρο; Τι πρέπει να έχει ένας παίκτης σάλας;
Πραγματικά είναι πολύ δύσκολο πράγμα να αποβάλλεις τον παίκτη από πάνω σου και αρχίσεις να σκέφτεσαι σαν προπονητής. Η αγάπη μου όμως για αυτό το τόσο συναρπαστικό και υπέροχο άθλημα με ώθησε να το υπηρετήσω από ένα άλλο πόστο, αυτό του προπονητή. Τώρα όσον αφορά τα στοιχεία που πρέπει να διαθέτει ένας παίκτης του ποδοσφαίρου σάλας είναι τα εξής: όλα ξεκινούν από την αγάπη του για την διαφορετικότητα του αθλήματος . Απαιτείται να έχει ποδοσφαιρικό μυαλό και ταχύτητα σκέψης τέτοια ώστε να μπορεί να ακολουθήσει τις απαιτήσεις και τις εναλλαγές του. Εννοείτε ότι πρέπει να έχει πολύ καλή ατομική τεχνική, φυσική κατάσταση και να μπορεί να είναι συγκεντρωμένος και με διάθεση στην άμυνα.
Τελικά αξίζει ο χώρος να ασχοληθεί κανείς επαγγελματικά ή παραμένει ένα ωραίο χόμπι για όλους;
Αυτό εξαρτάται από ποια πλευρά βλέπεις τον χώρο του ποδοσφαίρου σάλας. Με τις υπάρχουσες οικονομικές συνθήκες είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί πιστεύω κάποιος να το δει επαγγελματικά. Και λέγοντας επαγγελματικά εννοώ καθαρά να βγάζει τα χρήματα για να ζήσει και όχι να έχει επαγγελματική συμπεριφορά απέναντι στις θυσίες και τις απαιτήσεις του αθλήματος. Άλλωστε ο επαγγελματικός αθλητισμός πρέπει να σου παρέχει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις ,έτσι ώστε να σκέφτεσαι και να κάνεις αποκλειστικά αυτό το άθλημα για το οποίο πληρώνεσαι. Κάτι που δεν υπάρχει στο άθλημα στην Ελλάδα μας.
Πως ονειρεύεσαι την εξέλιξη του αθλήματος;
Σιγά σιγά βλέποντας την είσοδο των μεγάλων ομάδων (ΑΕΚ, Παναθηναϊκός) φαίνεται ότι κάτι πάει να αλλάξει . Επίσης η ύπαρξη τηλεοπτικής κάλυψης των παιχνιδιών της Α εθνικής κατηγορίας μέσω του καναλιού του Ν. Φωτιάδη έχει βοηθήσει πολύ στην εξέλιξη. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το άθλημα αυτό θα έπρεπε να έχει την αίγλη και την απήχηση που έχει στο εξωτερικό. Αυτό βέβαια που λείπει είναι η οργάνωση που αυτήν την στιγμή είναι σε νηπιακό στάδιο και η προσέλκυση μεγάλων χορηγών οι οποίοι με την οικονομική επιφάνεια τους και τα γήπεδα θα αναβαθμίσουν και σε μεταγραφές παικτών μεγάλης αξίας και φήμης θα προχωρήσουν και τα γήπεδα με τις ενέργειες τους αυτές θα γεμίσουν με κόσμο. Το ερώτημα μου είναι γιατί μέχρι σήμερα ,όλοι αυτοί που οι πρόεδροι των ομάδων μας δεν έχουν κάνει κάτι ουσιαστικό για την αλλαγή και την διαφήμιση του αθλήματος. Θα έπρεπε όλος ο κόσμος εκτός σάλας να το γνωρίζει σαν άθλημα και όχι να λένε τι είναι το ποδόσφαιρο σάλας ;
Ποιο είναι το όνειρο σου για τη Σάλα στην χώρα μας; Αν σου δινόταν η δύναμη να επηρεάσεις κάτι, που θα ονειρευόσουν να δεις το άθλημα;
Να γίνει το Νο 1 άθλημα στην χώρα μας! Θα ήθελα για το πρωτάθλημα μας να γίνουμε καλύτεροι από το Iσπανικό και το Iταλικό πρωτάθλημα και φυσικά έναν διεθνή τίτλο για την εθνική μας ομάδα. Βέβαια θα ήθελα να κρατήσουμε και την βία μακριά μας. Αν μπορούσα με τον τρόπο μου να επηρεάσω την εξέλιξη του αθλήματος, θα έκανα ένα άνοιγμα και μια εισαγωγή αυτού στα σχολεία.
Ποιους παίκτες ξεχωρίζεις από όλα αυτά τα χρόνια;
Υπάρχουν αρκετοί παίκτες που όλα αυτά τα χρόνια έκαναν αισθητή την παρουσία τους στην σάλα. Ανατρέχοντας λοιπόν στο παρελθόν ξεχώρισα τους Παππά , Βανδώρο , Μοστριό , Γκουγκουλίτσα , Ζιάβα, Λιούτα.
Τι λείπει από την Σάλα και τότε και τώρα;
Οργάνωση ,διαφήμιση, αθλητικές εγκαταστάσεις και οικονομικοί πόροι.
Τι θα συμβούλευες τώρα σε παίκτες και προπονητές;
Η συμβουλή μου προς τους παίκτες και τους προπονητές ειδικά τους νέους όπως εγώ ,είναι να προσπαθήσουν να αποκτήσουν όσες περισσότερες γνώσεις μπορούν έτσι ώστε κάθε μέρα να γίνονται καλύτεροι. Οι προπονητές μέσω των σχολών ή τυχόν σεμιναρίων και της μελέτης βιβλίων που αναφέρονται στο futsal και οι παίκτες μέσα από την προπόνηση και την σκληρή δουλειά.
Ποια είναι η πιο ευχάριστη σου ανάμνηση από την Σάλα, μια στιγμή που απομονώνεις από τότε;
Η πιο ευχάριστη ανάμνηση από την σάλα ,είναι η πρώτη μου προπόνηση και η περίεργη αίσθηση της μπάλας και λόγω μεγέθους αλλά και λόγω βάρους. Κλείνοντας θέλω να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου δίνετε να μιλήσω για αυτό το υπέροχο και τόσο συναρπαστικό άθλημα και κάποια στιγμή ελπίζω να βρει την θέση που του αναλογεί.
Αυτή η συνέντευξη έγινε με σκοπό να μάθουν οι πιο νέοι την ιστορία του αθλήματος μέσα απο τους πρωτεργάτες του χώρου. Με έμφαση στους πρωταγωνιστές – δηλαδή τους παίκτες – επιχειρούμε να φωτογραφίσουμε τα πρώτα χρόνια του futsal στην χώρα μας για να μάθουν όλοι τις ανέκδοτες ιστορίες της εποχής εκείνης. Η επιλογή των προσώπων γίνεται χωρίς καμία διάθεση να ξεχωρίσουμε κάποιον βάση ικανοτήτων ή προσφοράς, αλλά με γνώμονα να προσεγγίσουμε ανθρωπους που δεν ειναι πλεον κοντά στο αθλημα αλλα αποτέλεσαν μέρος της ιστορίας του, και να τους επανασυστήσουμε στο ευρύ κοινό.