Τα τελευταία χρόνια με την βίαιη είσοδο της τεχνολογίας στον αθλητισμό, τις σαρωτικές αλλαγές που έχουν έρθει σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο αλλά και με τους φιλάθλους σε όλο τον πλανήτη να δείχνουν ανίκανοι να “τρέξουν” στους ρυθμούς που οι ιθύνοντες του ποδοσφαίρου τους ζητούν, βασικό θέμα συζήτησης αποτελεί το κατά πόσο ο απλός λάτρης της στρογγυλής θεάς θέλει πραγματικά τόσες αλλαγές σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Το “Against Modern Football” κερδίζει έδαφος σε όλο τον πλανήτη και οι πιο τολμηροί αποφασίζουν να στραφούν σε εναλλακτικές λύσεις όπως η ενίσχυση αποκλειστικά του ερασιτεχνικού αθλητισμού με όποιον τρόπο μπορούν, το μποϊκοτάζ των μεγάλων αθλητικών συλλόγων/ανώνυμων εταιρειών ή η δημιουργία μιας αυτοοργανωμένης ομάδας.
Στην Ελλάδα ο χάρτης των αυτοοργανωμένων ομάδων είναι αρκετά μεγάλος, αριθμεί επίσημα πάνω από 20 σωματεία που ακολουθούν έναν ιδιαίτερο τρόπο λειτουργίας και μια κουλτούρα που ίσως αρκετοί από τους συλλόγους “βιτρίνες” κάθε αθλήματος θα ζήλευαν αρκετά. Εδώ και επτά χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο σάλας συναντάμε ακριβώς μια τέτοια ομάδα στην Β’ Εθνική, τον Αδέσποτο Αθηνών.
Για πολλούς ο τρόπος λειτουργίας μιας αυτοοργανωμένης ομάδας είτε είναι άγνωστος, είτε ασαφής, είτε ακόμα και εντελώς ακαταλαβίστικος. Το παραδοσιακό μοντέλο λειτουργίας των αθλητικών συλλόγων με χρηματοδότηση από έναν βασικό χορηγό/πρόεδρο είναι κάτι που δεν συναντάται σε τέτοιου είδους ομάδες και παρότι αυτό ίσως φαντάζει προβληματικό για αρχή σε ότι έχει να κάνει με την βιωσιμότητα και την εξέλιξη του συλλόγου, σε δεύτερη ανάλυση είναι αυτό που εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία του από μια ομάδα ανθρώπων που από κοινού βρίσκουν λύσεις και τρέχουν καθημερινά για να μπορούν να κάνουν αυτό που αγαπούν.
Δεν είναι η κατάλληλη ώρα ούτε και το σημείο στο οποίο θα αναλύσουμε τις παθογένειες του ερασιτεχνικού αθλητισμού, τις ξέρουμε και αρκετοί τις βιώνουμε καθημερινά. Στον βωμό της επιτυχίας, την αναγνώρισης αλλά και του χρήματος αρκετοί είναι αυτοί που όταν βρεθούν σε θέση εξουσίας θα κάνουν κατάχρηση και θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν καταστάσεις προς το συμφέρον τους.
Στον κόσμο της αυτοοργάνωσης όμως φαίνεται πως δεν υπάρχει κέρδος, συμφέρον και ανάγκη για εξουσία. Στην ουσία, μια παρέα ανθρώπων έμαθαν και αγάπησαν το ποδόσφαιρο σάλας, δημιούργησαν από το μηδέν ένα αθλητικό σωματείο και γράφουν την δική τους ιστορία κάθε Κυριακή στα γήπεδα της Futsal League. Η ιστορία αυτή όμως δεν έχει σκοπό να δείξει χρυσούς τίτλους, αμέτρητα γκολ και δάφνες νίκης. Πέρα από την πολιτική χροιά, το σύνολο των αντιπάλων του Αδέσποτου θα συμφωνήσουν πως η εξέδρα της ομάδας είναι πολύ δυναμική, με ρυθμό, φρεσκοβαμμένα πανό, σημαίες, πλήθος φίλων να φωνάζουν συνθήματα και αρκετά πειράγματα προς τους “Αδέσποτους” που αγωνίζονται εκείνη τη στιγμή. Το ακόμα πιο όμορφο είναι πως δεν θα συναντήσεις ποτέ χαρακτηρισμούς προς τους αντιπάλους από την μαυροκόκκινη κερκίδα αλλά πολλές φορές επευφημίες και χειροκροτήματα μετά από όμορφες ενέργειες.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα το ματς με το Καρπενήσι στο Γουδί όπου σαστισμένοι οι παίκτες των φιλοξενουμένων αλλά και οι λίγοι φίλοι και συγγενείς που βρέθηκαν στο γήπεδο παρακολουθούσαν την κερκίδα των γηπεδούχων να φωνάζουν ρυθμικά το όνομα της ομάδας τους, πιστεύοντας αρχικά πως αυτό γίνεται ειρωνικά(!) ή ακόμα και τα χειροκροτήματα των φίλων του Αδέσποτου στα όμορφα γκολ της Λαμίας, λίγες μέρες μετά στο ίδιο γήπεδο, που μάλιστα τους υποχρέωσαν στην πρώτη ήττα της σεζόν!
Στο πρόσφατο ματς του επαναληπτικού αγώνα στην Λαμία και με την βοήθεια του lamiara.gr που έχει αγκαλιάσει το τμήμα futsal της πόλης και κάνει υπέροχη δουλειά στο θέμα της προβολής με αλλεπάλληλα ρεπορτάζ και βίντεο από τους αγώνες είδαμε ξανά αρκετούς φίλους του Αδέσποτου να ακολουθούν την ομάδα τους και να στήνουν την δική τους γιορτή για ακόμη μια φορά σε εκτός έδρας αγώνα. Το “ρομαντικό” της υπόθεσης δεν είναι το κλίμα και το ταξίδι που κάποιοι αποφάσισαν να κάνουν για να ακολουθήσουν την ομάδα τους αλλά το γεγονός πως τα έξοδα για αυτά τα ταξίδια καλύπτονται από τους ίδιους τους παίκτες, τους φίλους τους που ταξίδεψαν μαζί αλλά και αρκετούς ακόμα που έμειναν πίσω και κάθε εβδομάδα συνεισφέρουν οικονομικά για τις δράσεις του συλλόγου όπως η λειτουργία ακαδημίας ποδοσφαίρου χωρίς συνδρομή, το γυναικείο τμήμα ποδοσφαίρου και βόλεϊ, αθλητικών camp για παιδιά αλλά η συλλογή ειδών ανάγκης και τροφίμων για ευάλωτες κοινωνικές ομάδες και ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
Αυτή η ρομαντική προσέγγιση του αθλητισμού ίσως να μην βρίσκει πολλούς σύμφωνους, το μοντέλο λειτουργίας αυτό να έχει αρκετά σημεία τα οποία θέλουν περισσότερη σκέψη και συζήτηση και άλλα να οδηγούν σε προβλήματα δίχως λύσεις. Παρόλα αυτά κανείς δεν μπορεί να πει πως ένα σωματείο που θα αποφασίσει να ακολουθήσει το συγκεκριμένο μονοπάτι δεν θα καταφέρει να βρει τον δρόμο του και να δηλώσει δυναμικά το παρών στις αθλητικές διοργανώσεις που συμμετέχει.