Ο Δημήτρης Καλογεράκης, ο άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με το Ρέθυμνο Futsal, κάνει ένα φλας μπακ σε όλη αυτή την διαδρομή των 13 ετών στο ποδόσφαιρο σάλας, αποτελώντας το μοναδικό εκπρόσωπο της Κρήτης και για πολλά χρόνια ήταν η μόνη ομάδα της περιφέρειας και αυτό έχει την δική του σημασία.
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, λοιπόν, από εμάς. Δίνουμε… πάσα και τον αφήνουμε στην αφήγησή του για αυτή την πορεία που μέσα στις δυσκολίες της συνεχίζεται.
“Για 13η χρονιά συνεχίζουμε στο ποδόσφαιρο σάλας. Η μοναδική ομάδα της Κρήτης και τις περισσότερες χρονιές ως η μοναδική επαρχιακή ομάδα σε όλη τη χώρα στο άθλημα αυτό. Ξεκίνησε σαν μια παρέα από τα γήπεδα 5χ5 του Ρεθύμνου, ώσπου στα τέλη του 2008 η παρέα έγινε ομάδα με καταστατικό, διοικητικό συμβούλιο και ό,τι τέλος πάντων συνεπάγεται ένα αθλητικό σωματείο στην Ελλάδα!
Πρώτο παιχνίδι στη Σαλαμίνα και πρώτη νίκη. Ήταν σα να κατακτήσαμε το Champions League. Έπειτα πρώτο παιχνίδι στο Ρέθυμνο, στο κλειστό Μελίνα Μερκούρη, μοναδικές στιγμές. Ήταν τόσο μεγάλη η διάθεσή μας, που οι αποστολές κάθε φορά στα εκτός έδρας παιχνίδια έμοιαζαν με επαγγελματική ομάδα. Από το ντύσιμό μας, το αεροπλάνο σαν μέσο μεταφοράς κ. α.
Χριστούγεννα 2009 δίνουμε φιλανθρωπικό αγώνα στο Μελίνα Μερκούρη για το σύλλογο αγάπη με τον ΑΣΤΕΡΑ ΡΕΘΥΜΝΟΥ (Δ’ ΕΘΝΙΚΗ). Το τέλος της 1η χρονιάς, μας βρίσκει να παίζουμε διπλό αγώνα μπαράζ για την άνοδο στην Α’ Εθνική με την ΑΕΚ και οι στιγμές είναι μοναδικές. Στο γήπεδο βρίσκονται περίπου 700 φίλαθλοι, εκ των οποίων 300 οργανωμένοι της ΑΕΚ, ενώ και οι αστυνομικές δυνάμεις είναι ενισχυμένες.
Η αρχή της 2η χρονιάς, μας βρίσκει όχι μόνο στην Α’ Εθνική ποδοσφαίρου σάλας, αλλά και με επαγγελματία προπονητή futsal, συντοπίτη μας, ο οποίος μόλις έχει επαναπατριστεί από την Ιταλία. Επίσης έρχονται αθλητές από το κλασσικό ποδόσφαιρο και η αρχική φιλοσοφία της ομάδας αρχίζει να αλλοιώνεται, αφού υπάρχουν πλέον αρκετοί που πληρώνονται και τα έξοδα της ομάδας εκτοξεύονται.
Συνεχίζουμε όμως και την 4η χρονιά φέρνουμε την εθνική Ελλάδος στο Ρέθυμνο, διοργανώνουμε τουρνουά ανεξαρτήτων ομάδων και κάνουμε αγώνες επίδειξης με χορευτικά και παρουσία αρκετού κόσμου στο κλειστό Μελίνα Μερκούρη. Στα επόμενα χρόνια η ομάδα μας παίρνει το 1ο της πρωτάθλημα ποδοσφαίρου σάλας Β’ Εθνικής, ενώ το Μάρτιο του 2014 συμμετέχει στο Final 4 του Κυπέλλου Ελλάδος στο Λαύριο μαζί με Δούκα, Ολυμπιάδα Αγίας Παρασκευής και Αθήνα ’90 (κορυφαίες ομάδες του ελληνικού futsal), αποκλείοντας μάλιστα την ΑΕΚ στον προημιτελικό στο Ρέθυμνο με το εκκωφαντικό 9-1.
Τον Μάιο του 2016, η REKAL κατακτά τον 2ο τίτλο της στη Β’ Εθνική, κερδίζοντας σε συγκλονιστικά τρία παιχνίδια, 2-1 στις νίκες τον Αίαντα Παλλήνης, με τα παιχνίδια στο Ρέθυμνο να είναι πραγματικά ψυχοβγαλτικά και ο τίτλος να κρίνεται 20’’ πριν το τέλος της παράτασης μέσα σε πανζουρλισμό.
Ένα χρόνο πριν και στην Α Εθνική, η ρεθυμνιώτική ομάδα για πρώτη φόρα αποκτά τέσσερις παίκτες από την Αθήνα, έμπειρους, με πολλές παραστάσεις, ποιοτικούς, οι οποίοι όμως δεν θα συμμετείχαν στις προπονήσεις παρά μόνο στους αγώνες, εντός και εκτός έδρας. Οι οικονομικές δυσκολίες είχαν ήδη ξεκινήσει και το 2017 η ομάδα αγωνίστηκε και κατέκτησε το 1ο παγκρητίο πρωτάθλημα (σε πιλοτικό χαρακτήρα) ποδοσφαίρου σάλας, το οποίο δυστυχώς δεν είχε συνέχεια.
2018 – 2019 και η ομάδα κατακτά το 3ο πρωτάθλημα Β’ Εθνικής, σε μια ιδιαίτερη χρονιά, αφού παίκτες και προπονητής καλύπτουν και το ρόλο της διοίκησης. Το 2019 βρίσκει την ομάδα στην Α’ Εθνική και με την επιστροφή του Καλογεράκη Δημήτρη σε ρόλο προέδρου να επιτυγχάνει για 1η φορά τον στόχο της παραμονής στη Futsal Super League, στόχος ο οποίος θα επαναληφθεί και την επόμενη χρονιά 2020-2021.
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2021 REKAL LAST DANCE
Φτάνουμε στο καλοκαίρι του 2021 και πλέον οι οικονομικές δυσκολίες, αλλά και τα κίνητρα οδηγούν στην απόφαση η ομάδα να αγωνιστεί στην 2η τη τάξη κατηγορία, την Futsal League. Οι άνθρωποι που ξεκίνησαν και οραματίστηκαν αυτό το ταξίδι, να αγωνιστούν τουλάχιστον για μια χρονιά ακόμα. Με περιττά κιλά, άσπρα ή καθόλου μαλλιά, αλλά με αρκετή διάθεση αποφάσισαν να δώσουν μια ευκαιρία στον εαυτό τους.
Κάποιοι για να τους δουν τα παιδιά τους να παίζουν, άλλα πάνω από όλα να νιώσουν αυτήν την παιδικότητα, αυτό το χτυποκάρδι, αυτές τις χαρές που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει Έστω και στα 40+ για πολλούς…”.