Ίσως το πιο σημαντικό γρανάζι και ο συνδετικός κρίκος του ποδοσφαίρου σάλας στην χώρα μας, όπως έγραψε το Futsalhellas.com και τον τίμησε με το βραβείο Life-Time Achievement. Μια 20ετία τώρα, ο Κώστας Χρυσάφης δουλεύει ακούραστα για το άθλημα από διάφορα πόστα, στηρίζοντάς όσο ελάχιστοι, από την θέση του παρατηρητή, του ρεπόρτερ και πλέον του στελέχους της ΠΕΠΣΣ.
Ένας σπάνιος άνθρωπος και χαρακτήρας που παραμένει πιστός στο μικρόβιο του futsal που έχει κολλήσει εδώ και δεκαετίες, συνεχίζει ακούραστα να υποστηρίζει ανθρώπους και ομάδες του χώρου, και κρατάει ψηλά την σημαία που σηκώθηκε το 1997 -ως ένας από τους πρωτεργάτες- και κυματίζει ακόμα χάρη στην επιμονή και την προσήλωση τους.
Το Futsalhellas.com συνομίλησε με τον Κώστα Χρυσάφη, σε μια συνέντευξη flash back για όλη την διαδρομή του στο ποδόσφαιρο σάλας, το οποίο γνώρισε από τα σπάργανα. Είχε πολλά να πει, πάντα με τη γνωστή του σεμνότητα, τον ακέραιο χαρακτήρα του, τον σεβασμό του για το σπορ και τους ανθρώπους του.
Αναλυτικά όσα μας είπε:
Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο σάλας και πώς το μεράκι έγινε πάθος και στη συνέχεια εξελίχθηκε σε καθημερινότητα για σένα;
“Η ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο σάλας ξεκίνησε το μακρινό 2000, όταν έπιασα δουλειά στην Agenda Sports Action του Νίκου Χαραλαμπόπουλου, που εξέδιδε δύο μηνιαία περιοδικά, ένα για το 5Χ5 και ένα για τα αθλήματα πισίνας. Αμέσως ρίχτηκα στα βαθιά και σχεδόν από το πρώτο ματς που παρακολούθησα, ένιωσα ότι αυτό το άθλημα έχει κάτι το ιδιαίτερο. Αν, λοιπόν, η ενασχόλησή μου ξεκίνησε το 2000, το… μικρόβιο μπήκε το 2001, όταν γνώρισα τον αείμνηστο Δημήτρη Νικολάου, ο οποίος είχε στα χέρια του, τότε, το μεγαλύτερο όπλο διάδοσης του αθλήματος, το futsalhellas.gr, το πρώτο site για το 5άρι.
Με τον Δημήτρη… κολλήσαμε αμέσως, άλλωστε είχαμε αρκετά κοινά (και οι δύο στην ίδια σχολή στη Ρώμη, σε διαφορετικές περιόδους, και οι δύο αγαπούσαμε την Ιταλία, και οι δύο τη λέγαμε ο ένας στον άλλο για τις ομάδες μας, Ολυμπιακός εκείνος, Παναθηναϊκός εγώ). Μέσα από το site, είχα όλη την ελευθερία να γράψω τα πάντα για τα επίσημα πρωταθλήματα, αποτελέσματα, σκόρερ, κριτική αγώνων, φωτογραφίες, κάτι που στις περιορισμένες σελίδες ενός μηνιαίου περιοδικού, δεν θα μπορούσα να το κάνω. Μεταξύ μας υπήρχε αλληλοσεβασμός και ο Δημήτρης διαπίστωσε γρήγορα ότι προσέγγιζα με αντικειμενικότητα τα ματς, κάτι που έκανε το site το επίκεντρο του κόσμου της σάλας. Έτσι έγινε η αρχή, τα υπόλοιπα είναι καταγεγραμμένη ιστορία”.
Το αρχείο σου αποτελεί ιστορικό κειμήλιο για το άθλημα και κανείς άλλος δεν έχει τέτοια ιστορικά ντοκουμέντα όπως εσύ. Προέκυψε στην πορεία ή ήταν κάτι που συνειδητά ήθελες να κάνεις;
“Θεωρώ ότι όταν καταπιάνεσαι με κάτι, πρέπει να το φέρνεις σε πέρας στην εντέλεια. Συνεπώς, το αρχείο συγκεντρώθηκε με βάση το παραπάνω πιστεύω μου. Δεν είναι δυνατόν να καταγράφεις ένα πρωτάθλημα και να μην έχεις τις συνθέσεις κάθε αγώνα, τα γκολ, τα λεπτά που σημειώθηκαν τα γκολ, τις κάρτες, τους διαιτητές που σφύριξαν κ.λπ. Αν στα προηγούμενα προστεθούν και οι φωτογραφίες από τους αγώνες που κάλυπτα διά ζώσης κάθε εβδομάδα, καθώς και οι συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό το μέγεθος του αρχείου. Οπότε, το αρχείο δεν προέκυψε στην πορεία. Με την έναρξη της ενασχόλησής μου, ήταν συνειδητή επιλογή”.
Έχεις σκεφτεί να κάνεις κάτι με όλο αυτό το υλικό που έχεις στη διάθεσή σου;
“Από το μυαλό μου έχει περάσει στο παρελθόν η έκδοση ενός λευκώματος με την ιστορία του ποδοσφαίρου σάλας στην Ελλάδα, από το 2000 και έπειτα. Ωστόσο, αυτό είναι κάτι που απαιτεί χρόνο και αφοσίωση, που τα τελευταία χρόνια δεν διαθέτω λόγω των επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων. Όμως, ποτέ δεν λέω ποτέ και σίγουρα στο μέλλον κάτι θα κάνω, είτε από μόνος μου, είτε με κάποιες συνεργασίες και βοήθειες”.
Γνώρισες το futsal από τα σπάργανα και έχεις ζήσει όλη τη διαδρομή του. Θεωρείς ότι θα έπρεπε να έχει αγκαλιαστεί ακόμα περισσότερο το άθλημα και τι έφταιξε περισσότερο κατά τη γνώμη σου και δεν είχε την προβολή που θα μπορούσε;
“Το άθλημα πέρασε παλιότερα περιόδους που προσπάθησε να σηκώσει κεφάλι, κυρίως λόγω της εθνικής ομάδας, αλλά μετά πάντα κάτι συνέβαινε και το ένα βήμα μπρος, γινόταν δύο βήματα πίσω. Η έλλειψη συνεχούς ροής πόρων τη δεκαετία του 2000 ήταν ένας σημαντικός παράγοντας. Τότε έλειψε επίσης η σταθερή πίστη στο άθλημα και στους ανθρώπους που το υπηρετούν, γιατί εάν υπήρχε, θα είχαμε συνεχή βήματα προς την ανάπτυξη, έστω και μικρά”.
Όποιοι και αν μιλήσουν για σένα, έχουν να λένε για την ανιδιοτελή προσφορά σου και για τον χαρακτήρα. Θα έλεγες ότι αποτελεί και το μεγαλύτερο παράσημό σου;
“Η αλήθεια είναι ότι πάντα προσπαθούσα να προσεγγίζω με ίσες αποστάσεις όλες τις ομάδες, μέσα στα χρόνια που δημοσιογραφούσα στον χώρο. Καλώς ή κακώς για μεγάλο χρονικό διάστημα ήμουν ο μόνος που ασχολούμουν δημοσιογραφικά για το φούτσαλ, κατά συνέπεια έπρεπε να κρατώ ίσες αποστάσεις από όλους, ήταν νόμος για μένα. Απόλυτη αντικειμενικότητα δεν υπάρχει, άρα υπήρξαν και ορισμένες συγκρούσεις για κάποια ρεπορτάζ μου, αλλά αυτά ήταν στο πλαίσιο της ιδιότητας μου ως δημοσιογράφος και είναι αποδεκτό πέρα για πέρα.
Κάνοντας μία μικρή παρένθεση, να τονίσω ότι χαίρομαι ιδιαίτερα που υπάρχει πλουραλισμός στην ενημέρωση για τον χώρο και ότι πλέον υπάρχει παραπάνω του ενός μέσου που καλύπτει τα τεκταινόμενα. Όσον αφορά το τι αποτελεί το μεγαλύτερο παράσημο για μένα; Παράσημο αποτελούν οι επισκέψεις πολλών για ένα “γεια” στην Ένωση χωρίς να υπάρχει επί τούτου δουλειά, οι καλές φιλίες (ορισμένες αδερφικές), οι γνωριμίες που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια, με άτομα που μου έχουν σταθεί σε δύσκολες στιγμές, ακόμη και πρόσφατα”.
Ποιο είναι το μεγάλο σου όνειρο για το ποδόσφαιρο σάλας; Πού θα ήθελες να το δεις να φτάνει;
“Θα ήθελα να δω τη Σάλα να φτάνει το μπάσκετ ως άθλημα κλειστού χώρου. Να έχει το σταθερό και πιστό κοινό του και να μπορεί να προσελκύσει και φιλάθλους έξω από αυτό, ποδοσφαιρόφιλους, που βλέποντας πόσο θεαματικό είναι, να μείνουν, αυξάνοντας συνέχεια τη δημοτικότητα του”.
Τι θα συμβούλευες τα νέα παιδιά που θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο. Να έδιναν μια ευκαιρία στο futsal έναντι του κλασικού 11αριού; Και αν ναι, γιατί;
“Είμαι θιασώτης της άποψης που λέει ότι ένα παιδί πρέπει να ξεκινάει από το 5Χ5 την ενασχόληση του με το ποδόσφαιρο. Οι μικροί χώροι, οι πολλές επαφές με την μπάλα, η συνεχής κίνηση, η ανάγκη για γρήγορη σκέψη και δράση, διαμορφώνουν καλύτερα έναν ποδοσφαιριστή. Δίνει πολλά όπλα σε ένα παιδί ώστε να πορευτεί στον χώρο. Μετά από κάποια ηλικία, όταν και ο νους θα έχει κατασταλάξει περισσότερο, ένα παιδί μπορεί να δοκιμάσει και στο κλασικό ποδόσφαιρο”.
Θα ήθελα να μου αναφέρεις τη μεγαλύτερη χαρά που βίωσες από το άθλημα…
“Δυστυχώς δεν μπόρεσα ποτέ να ταξιδέψω στο εξωτερικό είτε με την εθνική ομάδα, είτε με κάποιο σωματείο όταν αυτό έπαιζε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό με τρώει… Μεγάλη χαρά, συγκεκριμένα, δεν μπορώ να καταγράψω, αλλά είναι πολλές οι μικρές χαρές, οι μικρές ικανοποιήσεις, όταν παίκτες με τους οποίους μιλούσα καθημερινά και ακόμη κρατώ επαφή, πετύχαιναν κάτι σπουδαίο με τις ομάδες τους. Έστω και από μακριά χαιρόμουν και εγώ. Ως στιγμή μεγάλης χαράς που ήμουν παρών, θα πω την πρώτη νίκη, έστω και φιλική, της εθνικής ομάδας επί της ουγγρικής Ιν Τάιμ Άραμις το 2001, με γκολ του Γρηγόρη Γκουγκουλίτσα. Αυτό το ματς έχει μείνει χαραγμένο. Το πανηγυρίσαμε σαν τρελοί στα αποδυτήρια! Ως σημαντικές στιγμές θεωρώ τις προκρίσεις της εθνικής ομάδας και της Αθήνας ’90 παλιότερα, αλλά και τις πρόσφατες διακρίσεις της εθνικής επί της Τουρκίας και της ΑΕΚ επί των Αζέρων”.
Τέλος, τι σημαίνει για σένα το futsalhellas και η βράβευσή σου για το Hall of Fame;
“Αν για τον Δημήτρη Νικολάου το futsahellas είναι το παιδί του, εγώ νιώθω κάτι σαν… θείος του site. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι όταν μου έγινε η πρόταση να επιστρέψω στο ανανεωμένο futsalhellas.com, είπα αμέσως το ναι, με στόχο να γίνει η απόλυτη πύλη ενημέρωσης του χώρου. Όσον αφορά στη βράβευση, συνοψίζει τα καλά λόγια που ακούω ακόμη και τώρα από ανθρώπους του χώρου και την αναγνώριση. Για μένα είναι ύψιστη τιμή να βρίσκομαι στο ίδιο γκρουπ με ανθρώπους που τα έδωσαν όλα στο άθλημα, που μάτωσαν, που πόνεσαν, που πλήρωσαν και που τώρα αποτελούν τις δύο πρώτες τάξεις του Hall Of Fame”.