Ο Φίλιππας Φιλίππου είναι ένα παιδί διαμάντι. Όποιος τον έχει συναναστραφεί, όποιος έχει συνεργαστεί μαζί του, έχει να πει μόνο καλά λόγια για έναν άνθρωπο που κοσμεί το ποδόσφαιρο σάλας έδω και πάνω από δύο δεκαετίες. Τυγχάνει καθολικής αποδοχής και αυτό δεν μπαίνει στη ζυγαριά με κανένα τίτλο, κανένα βραβείο, καμία διάκριση. Διότι στο τέλος μένει το αποτύπωμα που αφήνει κάποιος. Το δικό του θα μείνει ανεξίτηλο στον χρόνο.
Πέρα απ’ αυτό όμως, είναι και ένας… σεσημασμένος σκόρερ. Ο κορυφαίος όλων, το Νο1 “πιστόλι” στο ελληνικό futsal, μια μηχανή παραγωγής τερμάτων. Εδώ και μερικές εβδομάδες είναι ο κορυφαίος γκολτζής στην ιστορία του αθλήματος, αφήνοντας στο κατόπι του τον αξεπέραστο, Σωκράτη Μουρδουκούτα. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για ένα μοναδικό επίτευγμα, για το οποίο είναι άξιος συγχαρητηρίων.
Ο Φιλίππου μίλησε αποκλειστικά στο Futsalhellas μετά τη μεγάλη διάκρισή του και την βράβευσή του, όπου αναφέρθηκε σε πολλά θέματα. Απάντησε στο αν πιστεύει ότι μπορεί να σπάσει το ρεκόρ του, στο τι θα έκανε διαφορετικά στην καριέρα του αν είχε την δυνατότητα, στο πόσο ακόμα σκοπεύει να συνεχίσει και στο αν ενδιαφέρεται για την προπονητική όταν βάλει τίτλους τέλους.
Αναλυτικά η συνέντευξή του:
Είσαι ο Νο1 σκόρερ στην ιστορία του αθλήματος. Υπήρχε ποτέ στο πίσω μέρος του μυαλού σου και το κυνηγούσες αυτό το επίτευγμα όσα χρόνια “πυροβολούσες” κατά ριπάς τα αντίπαλα τέρματα;
“Να σου πω την αλήθεια, πάντα ήταν μέσα στο μυαλό μου ο πρώτος σκόρερ στην κατηγορία. Από μικρό παιδί το ήθελα, δεν στο κρύβω. Πάντα μου άρεσε να βάζω και εσύ ειδικά το ξέρεις αυτό. Το ‘χα λοιπόν στο μυαλό μου. Όσο έβαζα γκολ, γιατί να μην το κυνηγούσα άλλωστε…”.
Με το χέρι στην καρδιά, πιστεύεις ότι μπορεί εύκολα να σπάσει κάποιος άλλος αυτό το ρεκόρ;
“Να σου πω την αλήθεια, ο τρίτος μετά από εμένα και τον Σωκράτη έχει μεγάλη διαφορά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. Τα ρεκόρ είναι για να σπάνε, αλίμονο”.
Ποιο ήταν το μυστικό του να διατηρείς αυτά τα επίπεδα σκοραρίσματος όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς μάλιστα να είσαι σε ομάδα πρωταθλητισμού; Θα αντάλλαζες αυτό το μυθικό ρεκόρ με έναν τίτλο ή δεν είναι κάτι που πλέον κυνηγάς;
Ξέρεις ότι η αγαπημένη μου ομάδα ήταν ο Ταύρος. Ήμουν εκεί 20 χρόνια, δεν το συζητάμε αυτό. Τώρα είμαι πια στη Σαλαμίνα, την αγαπάω πολύ τη Σαλαμίνα γιατί έχω και σπίτι εκεί, αγαπάω πολύ τον τόπο. Κοίτα, κάποια στιγμή είχα σκεφτεί να πάω σε ομάδα πρωταθλητισμού, άλλα ήταν το συναίσθημα στη μέση και γι’ αυτό δεν πήγα ποτέ. Και λόγω δουλειάς φυσικά έτσι; Το ξέρετε όλοι αυτό…”.
Ξέρω ότι είσαι μετριοπαθής και δεν σου αρέσουν τα πολλά και μεγάλα λόγια. Οι συνάδελφοί σου στο χώρο σε θεωρούν ως τον κορυφαίο επιθετικό στη σάλα. Το ασπάζεσαι ή θα έβαζες και άλλους στο κάδρο, ασχέτως αν δεν έχουν τα γκολ σου;
“Φυσικά και βάζουν και άλλους στο κάδρο, εννοείται αυτό. Είναι πολλοί παίκτες που σκοράρουν και έρχονται και πολλοί νέοι επίσης που βάζουν πολλά γκολ”.
Αν ξεκινούσες τώρα το άθλημα, τι θα έκανες διαφορετικά;
“Το διαφορετικό που θα έκανα, αν δεν είχα και τη δουλειά και ήμουν 20-21 ετών, θα σκεφτόμουν να πάω στο εξωτερικό. Γιατί όχι…”.
Πόσα χρόνια σκοπεύεις ακόμα να συνεχίσεις; Διότι όσο και αν τα χρόνια κυλούν, διατηρείσαι σε πολύ καλό επίπεδο; Υπάρχει ακόμα η όρεξη και το μεράκι;
“Σκοπεύω να παίξω κάποια χρόνια ακόμα. Όρεξη υπάρχει και μεράκι. Ξέρεις πόσο αγαπάω το άθλημα. Όσο είμαι καλά και σωματικά και ψυχικά, θα συνεχίζω να παίζω. Εννοείται αυτό”.
Τέλος, όταν αποφασίσεις να βάλεις τίτλους τέλους, θα μείνεις στο άθλημα από άλλο πόστο; Για παράδειγμα να γίνεις προπονητής…
“Προπονητής δεν θα γινόμουν ποτέ, δεν μου αρέσει αυτό το πόστο. Σ’ ένα άλλο πόστο θα παρέμενα, ναι. Δεν θα πω όχι”.