O Nώντας Σταμούλης είναι ένας απο τους διαιτητές που αρέσει δεν αρέσει σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητος. Υπήρξε διαιτητής για 15 χρόνια σφυρίζοντας πολλούς τελικούς κυπέλου και πρωταθλήματος, ενώ σαν διεθνής διαιτητής έπαιξε πάνω απο 80 παιχνίδια στο εξωτερικό. Είναι μια απο τις πιο κλασσικές φιγούρες των γήπεδων αυτα τα 20 χρόνια και συνέδεσε τον εαυτό του με σπουδαία ματς και στιγμές του ποδοσφαίρου σάλας. Απο τις λίγες φορές που μιλάει σε συνέντευξη, ο Νώντας αναπολεί 20 χρόνια εμπειριών και αναμνήσεων.
Πες μας κάποια ιστορικά στοιχεια, πως και πότε ασχολήθηκες με την Σάλα, τι σε τράβηξε στον χώρο;
Μικρός ειχα παίξει λίγο μπαλα στο Περιστέρι. Αν και δεν μου γέμιζε το μάτι ο χώρος, η πρώτη μου εμπειρία ηταν τόσο ευχάριστη που με κέρδισε το ποδοσφαιρο σάλας. Ηταν ενα ματς στο ανοικτό γήπεδο του ΔΑΙΣ με αντιπάλους τον Δουκα και το Κολλέγιο Αθηνών που μου έκανε εντύπωση ο ρυθμός και η εξέλιξη του παιχνιδιού.
Νώντα μετά από 20 χρόνια, τι έχεις να θυμάσαι και πως σου φαίνεται η εξέλιξη από τότε;
Οι περισσότερες εμπειρίες μου ηταν ευχάριστες. Πολύ λίγες ήταν δυσάρεστες αλλά δυστυχώς ήταν όλες στο τέλος και μου άφησαν πικρή γευση! Μου έχει μείνει στο μυαλό οτι είμαστε 100 ανθρωποι όλοι κι ολοι και δεν υπάρχει σύμπνοια και ομοψυχία. Κυριαρχεί η γκρίνια και η φαγωμάρα, αν και οι περισσότεροι εχουν γίνει πλέον φίλοι και τα συμφέροντα δεν δικαιολογούν τέτοια διασταση απόψεων. Το άθλημα θα πήγαινε πραγματικά μπροστά αν ολοι γίνονταν ενα και κοιτούσαν να προοδεύουν αντι να ανταγωνίζονται.
Ήσουν ένας από τους πιο καλούς διαιτητές που πέρασε από την Σάλα, τι εμπειρίες έχεις να μοιραστείς και τι σου άφησαν τα χρόνια αυτά;
Τρομερές αναμνήσεις απο ευρωπαικά παιχνίδια όπως στο Elite Round στο Καζακστάν (Kairat), όπου και μονο που βρισκόσουν εκεί ανατρίχιαζες! Στο χώρο της διατησίας έζησα πικρία, έλλειψη σεβασμού, μεγάλη καχυποψία, αλλά έκανα και σπουδαίους φίλους, και αμέτρητες εμπειρίες. Επίσης με βοηθησε να ωριμάσω σαν χαρακτήρας και να αλλάξω. Εμαθα να ακολουθώ το ρητό “ή κερδίζεις ή μαθαίνεις” και να είμαι λίγο πιο ψύχραιμος και αισιόδοξος.
Θα επέστρεφες στον χώρο;
Δυσκολα τώρα, θα το ήθελα πολύ μια μέρα όμως.
Tι πιστεύεις ότι πρέπει να έχει ένας διαιτητής σάλας για να ξεχωρίσει; Η επιτροπή διαιτησίας τι θα πρέπει να παρέχει ατους νέους διαιτητές;
Ο καλός διαιτητής πρέπει να εχει πάνω απο όλα χαρακτήρα/προσωπικότητα. Να έχει παιξει μπαλα, να κατανοεί τις ιδιαίτερες συνθήκες του παιχνιδιού, και την ψυχολογία του παίκτη. Πρέπει επίσης να αγαπάει αυτό που κάνει, και να βελτιώνεται συνέχεια. Η επιτροπή έχει άλλο τρόπο σκέψης αυτη την στιγμή, και δεν παρέχει τις σωστές συνθήκες για να βελτιωθούν οι διαιτητές. Αυτό που χρειάζεται είναι εμπιστοσύνη, στήριξη, και κυρίως εκπαίδευση για να παρουν περισσότερες παραστάσεις και εμπειρίες οι διατητές μας.
Τελικά αξίζει ο χώρος να ασχοληθεί κανείς ή παραμένει ένα ωραίο χόμπι;
Εξαρτάται! Αν θες να περάσεις καλά και να προοδευσεις σε αυτό που κάνεις ο χώρος είναι ιδανικός και ακόμα αγνός. Αν το κάνεις μονο για τα χρήματα και δεν το αγαπάς, δεν θα πας καλά και ο χώρος θα σε απωθήσει αργά ή γρήγορα. Για εμένα η είσοδος των μεγάλων ομάδων δεν θα κάνει καλό και θα φέρει αρκετές αναταράξεις και στους διαιτητές, επειδή δεν υπάρχει η σωστή οργάνωση ακόμα.
Πως ονειρεύεσαι την εξέλιξη του αθλήματος; Ποιο είναι το όνειρο σου για τη Σάλα;
Η είσοδος του Futsal στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι το δικό μου όνειρο! Να αποκτήσει αναγνωρισιμότητα αυτό το μοντέλο ποδοσφαίρου και να γίνει πραγματικά γνωστό σε όλες τις χώρες.
Ποιούς διαιτητές/παίκτες/προπονητές ξεχωρίζεις από όλα αυτά τα χρόνια.
Απο διαιτητές ξεχωρίζω χωρίς να θέλω να αδικήσω καποιον, τους Ασημακόπουλο, και τον αρχιδιαιτητή Λέκκα! Απο προπονητές τους Ζιάβα, Μπαλάφα, Νικολάου. Απο παίκτες είναι παρα πολλοί και ταλαντουχοι. Μου έχουν κάνει εντύπωση οι Σοιλεμές, Λιούτας, Βανδώρος, Μαυραγάνης, Θεοφίλου, Φιλλίπου,Μπούσμπουρας, Ζάχος, Ντάρλας.
Τι λείπει από την Σάλα και τότε και τώρα;
Αυτό που λείπει ειναι όπως είπα η ομόνοια και η οργάνωση σε όλους τους τομείς. Αν μαθουμε απο το εξωτερικό, συνυπαρξουμε χωρίς ανταγωνισμούς και αντιπάθειες, θα παμε σίγουρα μπροστά! Για εμένα οι αγώνες πρέπει να επιστρέψουν στην Δευτέρα ιδια ώρα! Ηταν πολύ ωραία η αίσθηση της δευτέρας, η προσμονή για τους αγώνες, το κλίμα μετά όπου όλοι ρωτούσαν πόσο ήρθαν τα άλλα παιχνίδια, και φυσικά τα πηγαδάκια! Μου λειπει πολύ αυτή η αίσθηση και το κλίμα αυτό μας ταιριαζε σαν κουλτούρα. Τώρα ειναι λίγο πιο απρόσωπο το πρωτάθλημα χωρίς σημείο συνάντησης!
Τι θα συμβούλευες τώρα σε παίκτες και προπονητές;
Να ονειρευονται και να μην εγκαταλείπουν! Να αγαπούν και να ευχαριστιούνται αυτο που κάνουν, Η ζωη ειναι μικρή!
Ποιά είναι η πιο ευχάριστη σου ανάμνηση από την Σάλα, μια στιγμή που απομονώνεις από τότε;
Κάθε ορισμός μου για αγώνα ήταν τιμή και χαρά μου, και τους θυμάμαι σαν μοναδικές στιγμές. Η αγωνία πριν και η αισθηση μετά μου εχουν μείνει ανεξίτηλες στην μνήμη. Ολα τα κεφάλαια στο βιβλίο μου της Σαλας ειναι όμορφα και θα μείνουν ετσι, εκτός απο τον επίλογο που δυστυχώς έμελλε να ειναι αρνητικός.
Ευχομαι να γίνει το αθλημα το 5ο πιο δημοφιλές στη χώρα μας, και βήμα βημα να φτάσει ολο και πιο ψηλά.
Δείτε τον 3ο τελικό που διαιτήτευσε το 2009 μεταξύ Αθηνα 90-Ηλιούπολης εδώ
Αυτή η συνέντευξη έγινε με σκοπό να μάθουν οι πιο νέοι την ιστορία του αθλήματος μέσα απο τους πρωτεργάτες του χώρου. Με έμφαση στους πρωταγωνιστές – δηλαδή τους παίκτες – επιχειρούμε να φωτογραφίσουμε τα πρώτα χρόνια του futsal στην χώρα μας για να μάθουν όλοι τις ανέκδοτες ιστορίες της εποχής εκείνης. Η επιλογή των προσώπων γίνεται χωρίς καμία διάθεση να ξεχωρίσουμε κάποιον βάση ικανοτήτων ή προσφοράς, αλλά με γνώμονα να προσεγγίσουμε ανθρωπους που δεν ειναι πλεον κοντά στο αθλημα αλλα αποτέλεσαν μέρος της ιστορίας του, και να τους επανασυστήσουμε στο ευρύ κοινό.